Дваццаць сёмы дзень: Бог-Чалавек.

Малітва св. Аўгустына:

Езу Хрысце... Мудрасць мая, Прастата мая, Супакой мой… Чаму я любіў і прагнуў нечага па-за Табой? Чаму думкамі я не быў заўсёды з Табой? Досыць ужо гэтага чакання. Няхай з гэтай хвіліны кожнае маё прагненне імкнецца да Цябе, няхай спяшаецца, няхай рупліва шукае і знаходзіць Цябе. Найсаладзейшы Езу, будзь любоўю, раскошай і захапленнем кожнага чалавека, прысвечанага Тваёй хвале. Будзь усім для майго сэрца. Няхай маё сэрца будзе алтаром, на якім гарыць жывы агонь Тваёй любові. Спальвай мяне няспынна і бяз рэшты, каб у хвіліну смерці не было ўва мне нічога апрача любові. Амэн.

a) “На пачатку было Слова, і Слова было ў Бога, і Богам было Слова.” (Ян 1, 1).

b) Разам са святым Янам праслаўляем Спрадвечнае Слова Айца, Сына Марыі.  

c) Усемагутны Сыне, ва ўсім роўны Свайму Айцу, Ты стаўся Чалавекам. Ты спрадвечны, але падпарадкаваўся часу. Ты бясконцы, але вызначыў сабе межы. Ты Бязмежны, але стаўся маленькім. Ты – Слова Бога, але асудзіў Сябе на маўчанне. Гэтая незразумелая справа Божай Усемагутнасці, гэты цуд пакоры і любові, гэта менавіта Ты, Езу Хрысце. Святы Ян сказаў: “Тое, што было ад пачатку, што мы чулі пра Слова жыцця, што бачылі на свае вочы, на што глядзелі і да  чаго дакраналіся нашыя рукі, — бо жыццё аб’явілася, і мы бачылі, і сведчым, і абвяшчаем вам гэтае вечнае жыццё, якое было ў Айца і аб’явілася нам” (1 Ян 1, 1-2). Яны бачылі Яго хвалу, дзівіліся Яго цудам. Яны бачылі, як Ён даслоўна выконваў усе прароцтвы. Яны слухалі Яго мудрую, чыстую і прыгожую навуку. Ён прамаўляў, як той, хто мае ўладу. Ніхто дагэтуль не казаў так, як Ён. Апосталы запісалі Яго Боскую навуку. Ён хоча, каб мы ў Яго верылі; верылі ў Яго любоў. Ён хоча, каб мы падпарадкавалі Яму сваё ўласнае суджэнне, ўласнае меркаванне, каб мы Яго любілі і гэтую любоў ставілі вышэй за ўсе пачуцці, усе людзкія радасці. Ён хоча, каб мы разам з Ім аддавалі жыццё за сваіх братоў і сясцёр.

d) Езу, кажу Табе разам з Пятром: “Ты Хрыстос, Сын Бога Жывога” (Мц 16, 16). Ты мая Дарога, мая Праўда, маё Жыццё, маё Святло. У Цябе я шукаю сэнс жыцця. Да каго мне ісці? У Цябе слова вечнага жыцця (пар. Ян 6, 68). Ты мой Айцец, Праваднік, Сябра. Толькі Ты годны таго, каб ісці за Табой і вечна Цябе любіць. Дай мне Тваю Маці, каб кожную хвіліну, як Яна, я любіў Цябе і крочыў за Табой.

Чытанне:

Ян 1, 1-16: “На пачатку было Слова, і Слова было ў Бога, і Богам было Слова. Яно было ў  Бога  на  пачатку.  Усё  праз  Яго  сталася,  і  без  Яго  нічога  не  сталася  з таго, што сталася. У Ім было жыццё, і жыццё было святлом людзей. А святло свеціць у цемры, і цемра не агарнула яго. З’явіўся чалавек, пасланы ад Бога; імя ягонае было Ян. Ён прыйшоў дзеля сведчання, каб засведчыць пра святло, каб усе паверылі праз яго. Не быў ён святлом, але быў пасланы даць сведчанне пра святло. Было святло праўдзівае, якое асвятляе кожнага чалавека, які прыходзіць на свет. У свеце было Слова, і свет праз Яго стаўся, і свет не пазнаў Яго. Да свайго прыйшло, і свае Яго не прынялі. А тым, хто прыняў Яго, дало ўладу стаць Божымі дзецьмі, тым, хто верыць у імя Ягонае, хто не ад крыві, і не ад жадання цела, і не ад жадання мужа, але ад Бога нарадзіўся. Слова сталася целам і пасялілася між намі, і ўбачылі мы славу Ягоную, славу, якую мае ад Айца Адзінародны, поўны ласкі і праўды. Ян сведчыць пра Яго і ўсклікае, кажучы: «Гэта быў той, пра  каго я сказаў: за мною ідзе той, які апярэдзіў мяне, таму што быў раней за мяне». Бо з паўнаты Ягонай мы ўсе прынялі ласку замест ласкі.

Флп 2, 6-11: Езус Хрыстус, будучы ў постаці Бога, не скарыстаў з таго, каб быць нароўні з Богам, але выракся самога сябе, прыняўшы постаць слугі, прыпадобніўшыся да людзей. І з выгляду стаўшы як чалавек, прынізіў сябе, будучы паслухмяным ажно да смерці, смерці крыжовай. Таму Бог узвысіў Яго і даў Яму імя па-над усялякае імя, каб на імя Езуса схілілася кожнае калена стварэнняў нябесных, зямных і падземных, і каб кожны язык вызнаваў, што Панам ёсць Езус Хрыстус дзеля хвалы Бога Айца. 

Малітва святога ружанца

з інтэнцыяй пазнаць і палюбіць Езуса Хрыста.